Manfred Gerstenfeld interviewt Jacques Gauthier
“Verklaringen met betrekking tot de status van Jeruzalem dienen duidelijk onderscheid maken tussen enerzijds de juridische aspecten van de problematiek en anderzijds de politieke eisen. VN Secretaris-generaal Ban Ki-Moon en andere politieke leiders gebruiken vaak ongefundeerde argumenten wanneer ze uitspraken doen omtrent de soevereiniteit van Israël over Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever.
“Ik heb 20 jaar onderzoek besteed aan de juridische aspecten van de soevereiniteit van Jeruzalem. Mijn eenduidige conclusie is dat volgens het internationaal recht Israël een gegronde aanspraak heeft op soevereiniteit over Jeruzalem, met inbegrip van de Oude Stad.”
Dr. Jacques Gauthier (plaatje rechts) is een niet-Joodse Canadese jurist die zijn doctoraat behaalde na twintig jaar onderzoek te hebben verricht naar de juridische status van Jeruzalem. Zijn proefschrift bestaat uit zo’n 1300 pagina’s met 3000 voetnoten. Hij heeft onder andere gewerkt als juridisch adviseur voor diverse overheden, waaronder Frankrijk, Spanje, Mexico en Canada.
“De Balfour Declaratie was een verklaring van de Britse regering. In november 1917, bezat Groot-Brittannië echter niet de militaire controle of de wettelijke bevoegdheid om de rechten op Palestina aan anderen over te dragen.
“Om de rechtmatigheid van de soevereiniteit van Israël in Palestina te begrijpen, moet men beginnen bij de Vredesconferentie van Parijs van 1919 die plaatsvond in het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Quai d’Orsay. Zowel Arabieren als de Zionistische Organisatie presenteerden daar hun posities met betrekking tot de toekomst van Palestina.
“De Zionistische Organisatie verzocht om de erkenning van ‘de historische titel van het Joodse volk in Palestina en het recht van de Joden om hun nationaal thuisland te reconstrueren,’ waarbij een kaart werd gepresenteerd die in grote lijnen het bijbelse grondgebied volgde aan beide zijden van de rivier de Jordaan. Het stelde voor dat ‘de soevereiniteit van Palestina zou berusten bij de Volkerenbond en het bestuur ervan zou toevertrouwd aan Groot-Brittannië optredende als Gemandateerde van de Volkerenbond.’
“De Conferentie van Parijs leidde tot diverse verdragen met landen die werden verslagen in de Eerste Wereldoorlog. Ze droegen de titel over van vele gebieden die zij tijdens de oorlog hadden verloren aan de vijf Voornaamste Geallieerde en Geassocieerde Mogendheden, de Verenigde Staten, het Britse Rijk, Frankrijk, Italië en Japan.
“De Conferentie van Parijs werd gevolgd door de Conferentie van San Remo, die plaatsvond in april 1920 in de Villa Devachan. Daar heeft de Hoge Raad van de Voornaamste Geallieerde Grootmachten op 25 april een resolutie aangenomen omtrent de kwestie Palestina. Zij verklaarde dat de administratie zou worden toevertrouwd aan een Gemandateerde die zij zouden uitkiezen.
“Zij zei ook: ‘De Gemandateerde zal verantwoordelijk worden gesteld om de verklaring te implementeren die oorspronkelijk werd gemaakt op de 8ste [2de] november 1917 door de Britse regering en door de andere geallieerde mogendheden, ten gunste van de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse Volk. Met dien verstande dat niets zal worden gedaan dat de burgerlijke en religieuze rechten van de bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina, of de rechten en politieke status die de Joden genoten in om het even welk ander land, in gevaar zouden kunnen brengen. Deze resolutie is de juridische grondslag van de rechten uit hoofde van het volkenrecht toegekend aan het Joodse volk met betrekking tot Palestina.’
“In San Remo werd door de Voornaamste Geallieerde Grootmachten het Britse mandaat over Palestina goedgekeurd met inbegrip van Transjordanië (Oost-Palestina) alsmede het mandaat over Irak, evenals het Franse mandaat over Syrie en Libanon. De Arabieren verwierven enorme gebieden als gevolg van de Conferentie van San Remo. Er waren echter cruciale verschillen in de teksten van de verdragen van het Mandaat met betrekking tot Syrië en Libanon, en het Mandaat over Mesopotamië (Irak) aan de ene kant en aan de andere kant het Mandaat over Palestina.
“In het eerste twee zei de tekst dat de organieke wet zal worden ‘gevormd in overeenstemming met de inheemse autoriteiten en rekening wordt gehouden met de rechten, belangen en wensen van de bevolking die in het mandaatgebied wonen.’ In het Mandaat voor Palestina, is er geen dergelijke formule. Het verklaarde dat de Gemandateerde verantwoordelijk zal zijn voor het creëren van de voorwaarden om ‘de oprichting van het Joods Nationaal Thuis te verzekeren.’ Het zei ook dat erkenning werd gegeven ‘aan de historische band van het Joodse volk met Palestina en aan de gronden voor het reconstitueren van hun nationale huis in dat land.
“De Raad van de Volkerenbond keurde de Britse en Franse Mandaten goed in juli 1922. In het Verdrag van Lausanne van 1923, zag Turkije af van alle rechten en titels op de genoemde gebieden. In het internationaal recht, sinds de titel van Palestina werd gegeven aan het Joodse volk, kan dit niet met terugwerkende kracht worden vernietigd als gevolg van de introductie van nieuwe beginselen van het internationaal recht enkele decennia later. In feite zijn de aan het Joodse volk verleende rechten beschermd op grond van artikel 80 van het VN-Handvest. Hiermee houdt het alle rechten die aan de Joden werden verleend intact krachtens het Mandaat voor Palestina, ook na het verstrijken van de mandaat in mei 1948.”
Interview door Dr. Manfred Gerstenfeld
Dr. Manfred Gerstenfeld is lid van de Raad van Bestuur van het Jerusalem Centrum voor Openbare Kwesties (JCPA), die hij 12 jaar heeft voorgezeten. Hij heeft meer dan 20 boeken gepubliceerd. Een aantal behandelt het anti-Israëlisme en het antisemitisme.
“Geef de vrede een kans“
San Remo, 25 april 1920
In deze 15 minuten documentaire wordt een nieuw perspectief op vrede aangeboden tussen Israëliërs en Palestijnen gebaseerd op de ontdekking van de notulen van de vredesconferentie van San Remo van april 1920. Aan het woord komen internationale experten zoals Howard Grief, Jacques Gauthier en Dore Gold. Dit lang verborgen document verklaart de wettige rechten van de Joden alsmede van de Palestijnen. Door terug aan de onderhandelingstafel te keren, met respect voor de historische feiten en internationale wetten, wil deze film ons laten geloven dat er werkelijk vrede kan bestaan tussen Israël en de Palestijnen. De videoclip is een productie van Give Peace A Chancehttp://givepeaceachance.info/
Bronnen:
- ♦ Israel’s Legal Sovereignty over the Territories and Jerusalem – Manfred Gerstenfeld interviews Jacques Gauthier [lezen]
Gerelateerd op Brabosh.com:
- Wie behoort Jeruzalem? Dr. Jacques Gauthier over de legale status van Jeruzalem [lezen]
- Geef de vrede een kans – De ‘vergeten’ Conferentie van San Remo, 25 april 1920 +video [lezen]
- San Remo 25 april 1920: de legale rechten van het Joodse volk op Israël +video [lezen]
- In 1920 werden in San Remo de grenzen van de Joodse staat wettelijk vastgelegd +video [lezen]
- Joodse staat werd op 25 april 1920 geboren in San Remo met de steun van 51 landen [lezen]
11 december 2013