De actuele financiële en sociale crisis in Griekenland is niet alleen het resultaat van slecht management door elkaar opvolgende regeringen. Ook verschillende door de Europese Unie genomen beslissingen hebben een enorm aandeel in deze ramp. Net zoals veel grote politieke gebeurtenissen wereldwijd bevat ook deze belangrijke lessen voor Israël. De grote betekenis van de Griekse crisis is niet gelegen in het feit of het directe effecten op de Israëlische realiteit heeft, maar wat Israël ervan kan leren.

In Europa wordt wat betreft de Griekse crisis de meeste aandacht besteed aan de financiële aspecten daarvan. Regelmatig zijn de volgende vragen te horen: “Zal Griekenland de euro verlaten?”; “Wat zullen de financiële effecten op de euro zijn?”; en: “Hoe zal de crisis mogelijke andere aspecten van de Europese Unie beïnvloeden?”

Deze sterke concentratie op financiële problemen is eenzijdig en kortzichtig. Er zijn politieke aspecten in deze crisis, die op de langere termijn veel belangrijker zouden kunnen worden. Je hoeft je alleen maar te herinneren dat Stalin en Churchill in 1945 op de Conferentie van Jalta de belangensferen in het naoorlogse Europa bespraken. Stalin stemde in met Britse eisen dat de Balkanlanden weliswaar onder controle van de Sovjet-Unie zouden staan, maar dat Griekenland zich bijna volledig in de invloedssfeer van Groot-Brittannië zou bevinden.

Chaos in Griekenland kan enorme politieke consequenties hebben. Een toenemende Russische invloed in het land zou voor het Westen een aanzienlijke stoorfactor kunnen betekenen. Toegegeven, minder waarschijnlijke Chinese invloed zou nog veel erger kunnen zijn. Griekenland is om veel redenen zeer belangrijk voor de NAVO. In de Bocht van Souda op Kreta bijvoorbeeld bevindt zich een belangrijke NAVO-marinebasis. Griekenland is niet altijd een plezierige partner geweest. In de jaren-80 van de vorige eeuw verklaarde de toenmalige minister-president Andreas Papandreou dat het zijn buitenlandse politieke doel was om te weigeren een “satellietstaat van het Westen” te zijn.

Onlangs vroeg een buitenlander mij of het voorstelbaar is dat Griekse terroristen aanslagen in Brussel of elders tegen de EU zullen plegen. Eerst was ik verbaasd, maar nadat ik hierover had nagedacht, antwoordde ik dat dit weliswaar uiterst onwaarschijnlijk was, maar niet volledig onvoorstelbaar. De bijzonder gevaarlijke marxistisch-leninistische terreurbeweging “17e November” maakte bijvoorbeeld gedurende haar activiteiten van 1975 tot 2002 23 slachtoffers, waaronder Griekse, Amerikaanse, Britse en Turkse diplomaten.

Ik herinner me dit, omdat ik aan het eind van de jaren-90 in Griekenland werkte. Destijds was ik strategisch adviseur van de president van een van de grootste concerns van het land dat niet door de staat werd gecontroleerd. Omdat hij een zeer druk bezet man was, begeleidde ik hem af en toe naar het vliegveld. We konden dan in de auto – een representatief model van een Italiaanse luxe-autobouwer – een rustig gesprek voeren. Ik betwijfelde of er in Athene nog zo´n auto rondreed. Een gewapende bodyguard op een motor reed voor ons uit.

Nadat we het vliegveld bereikt hadden, moest ik in dezelfde auto terug naar het kantoor van de firma. De bodyguard was niet van plan mij te begeleiden – hij was aangesteld om de president van het concern te beschermen en niemand anders. Tijdens deze ritten piekerde ik er vaak over of potentiële terroristen wel wisten dat de persoon in de zeer goed herkenbare auto niet de president was, maar ik. Het was een onaangenaam gevoel, dat deel was van mijn toenmalige Griekse werkelijkheid.

Er bestaan praktischer overwegingen betreffende de actuele Griekse crisis. Israëlische exporten naar de EU zullen door een verder verval van de euro beïnvloed worden. Dit zou aanzienlijke consequenties hebben, omdat de EU de grootste buitenlandse markt van Israël is. Er zijn ook andere verstrekkende overwegingen, die minder met de interne problemen van Griekenland te maken hebben dan met het feit hoe de EU met uitdagingen omgaat. Als gevolg van mijn regelmatige bezoeken aan Griekenland vijftien jaar of meer geleden was ik me ervan bewust dat er sprake was van enorme economische problemen, waaronder een veel te grote en vaak incompetente bureaucratie. Haar gelederen werden bezet door aanhangers van de beide partijen die elkaar aan de macht afwisselden: de socialistische Pasok en de liberale Nieuwe Democraten. Als buitenlander kon ik de details van de aanzienlijke corruptie niet doorzien, maar ik zag wel haar gevolgen.

Griekenland trad in 1981 toe tot de EU. In de loop der jaren moeten de Brusselse bureaucraten de problemen van het land veel gedetailleerder begrepen hebben dan een buitenstaander zoals ik. Ze moeten geweten hebben dat Griekenland geen geschikte kandidaat was om onder welke omstandigheden dan ook toe te treden tot de eurozone en toch gebeurde dit in het jaar 2001. Wanneer Griekenland de drachme als munt zou hebben behouden, dan zouden zijn structurele problemen in de loop der jaren aan de oppervlakte gekomen zijn, maar ze zouden niet tot zo´n grote catastrofe als in het huidige geval hebben geleid.

Om Griekenland te laten toetreden tot de eurozone was zowel een teken van incompetentie van de EU als van haar gebrek aan verantwoordelijkheid. Toen de Griekse crisis uitbrak, concentreerde de EU zich hoofdzakelijk op de financiële kant van het probleem, alsof deze niet begeleid werd door een sociaal probleem. Als de EU de situatie correct geanalyseerd zou hebben, dan zou zij Griekenland langzamerhand uit de euro hebben kunnen dwingen. De leden van de eurozone, die Griekenland geld leenden om het land boven water te houden, waren zich ervan bewust dat de kans op volledige terugbetaling bijna nul was. Hun leiders misleidden echter bewust hun burgers door te beweren dat hun investeringen terugbetaald zouden worden.

Het Griekse probleem zal niet zomaar verdwijnen. Het is er slechts een in een hele serie enorme strategische fouten die de EU gemaakt heeft. Het creëren van de euro in een niet uniform economisch systeem ontnam de zwakkere landen het veiligheidsventiel van de devaluatie. Zo´n constructie was goed voor landen zoals Duitsland en Nederland, die voor de invoering van de euro in feite een vaste wisselkoers tussen hun munten hadden.

Er zijn nog andere belangrijke strategische fouten van de EU, die zich nu wreken. Een daarvan was het verlagen van de defensie-uitgaven in een tijd dat Europa welgesteld genoeg was om militair onafhankelijk te worden van de VS. In plaats van zich te bewegen in de richting van meer macht en stabiliteit krompen de Europese legers verder en verzwakten de EU. Door de nieuwe spanningen met Rusland wordt de militaire zwakte van de EU nog duidelijker.

Een andere aanzienlijke strategische fout was de in het begin bijna ongecontroleerde toestroom van miljoenen immigranten in de EU. Velen van hen emigreerden uit antisemitische en niet democratische, islamitische landen. Hoewel veel immigranten met succes integreerden, zal de aanwezigheid van miljoenen niet geïntegreerde mensen de Europese landen de komende decennia problemen blijven bereiden. De toename van het Jihadisme in het Nabije Oosten heeft deze problemen al verscherpt.

Met betrekking tot haar politiek tegenover Israël is het doorslaggevend dat men begrijpt dat de EU alleen haar eigen belangen nastreeft. Diegenen, die in Europa een morele kracht zien, verzwakken de Israëlische samenleving met hun ontbrekende begrip.

De EU was en is bereid om Griekenland en zijn burgers nog meer pijn te doen, hoewel het een lidstaat is. Dat kan Israëli´s helpen te begrijpen dat het de EU veel minder zou interesseren welke effecten haar advies op Israël heeft. Alleen dat al is een goede reden om de EU te wantrouwen en in plaats daarvan het aangeboden advies en de druk van hun raadgevingen, die vaak tegenovergesteld zijn aan Israëls meest elementaire belangen, zorgvuldig te evalueren.

Bron:
https://heplev.wordpress.com

Bron oorspronkelijk artikel:
http://www.israelnationalnews.com
Auteur: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)

 

17 juli 2015