… In de afgelopen decennia hebben politiek correcte Europeanen de indruk helpen creכren dat veel moslims op dit continent slachtoffers van het Westen zijn. Als bewijs daarvoor dienen vooral verdraaide feiten en kromme redeneringen.
Enkele witwasreacties op de door Mohammed Merah gepleegde moorden in Frankrijk laten zien hoe het omvormen van het imago van deze crimineel tot slachtoffer in zijn werk gaat. Eerst moet wel toegegeven worden dat de door hem vermoorde drie Franse soldaten, de Joodse leraar en de drie kinderen slachtoffers zijn. Pas daarna kan er witgewassen worden.
Tariq Ramadan, nu hoogleraar in Oxford, is een intelligente apologeet. Als eerste stap schoonde hij Merah’s wereldbeeld
op en schreef: Hij ‘was een misleide jongeman met denkbeelden
die niets met de waarden van de islam te maken hadden. Hij had ook geen racistische of antisemitische ideeën.’ Deze nonsens werd gevolgd door een tweede manipulatie. Merah was volgens Ramadan
‘een arme jongen, schuldig en zeker te veroordelen, al was hijzelf een slachtoffer van de maatschappelijke orde die hem en miljoenen anderen tot marginaliteit had veroordeeld en zijn status als burger met gelijke rechten en kansen niet erkende.’
moordenaar slachtoffer
De Franse filosoof André Glucksmann viel Ramadan en zijn witwasproces aan. Door de Franse autoriteiten de schuld van de moorden te geven, in plaats van Merah, werd het valse beeld gecreëerd dat ‘de moordenaar een slachtoffer was en de slachtoffers moordenaars.’ Glucksmann vermeldde ook dat de moslimfundamentalisten die van 1992 tot 1997 massamoorden in Algerije hadden gepleegd, middelbare schoolopleidingen
hadden. Hij had er ook aan kunnen toevoegen dat de massamoordenaars van 11 september 2001 uit de Arabische middenklasse kwamen.
Een andere prominente witwasser is de Italiaanse liberale historicus en voormalig diplomaat Sergio Romano. Volgens hem moest er over Frankrijk geoordeeld worden en hoe het omging met de problemen die uit het Midden-Oosten naar dat land overgewaaid waren.
Romano dacht kennelijk niet dat er vooral over de vele ophitsers in de moslimwereld geoordeeld moest worden die Merah beïnvloed hebben.
Voor sommigen werd Merah een held. Een lerares in de Franse stad Rouen vroeg haar klas voor hem een minuut stilte in acht te nemen. Nadat ze geschorst werd, riep een vakvereniging haar ook tot slachtoffer uit omdat ze psychologische problemen had. Een drukbezochte Facebook-pagina die Merah verheerlijkte, werd op verzoek van de Franse autoriteiten verwijderd. Ondertussen kreeg de Joodse school in Toulouse waar de moorden hadden plaatsgevonden, antisemitische telefoontjes en haatmails.
levend gevangen
Tegen deze achtergrond had Merah’s vader de brutaliteit om een klacht in te dienen dat zijn zoon, die de politie veelvuldig
beschoot, niet levend gevangen was genomen.
De precedenten van ‘moslims zijn slachtoffers’ gaan vele jaren terug. De journaliste Elma Drayer vertelt dat na de elfde september 2001 Marokkaanse jongeren stenen gooiden naar bezoekers van de kleine synagoge in Amsterdam West. ‘Ik belde de politie om te checken hoe het zat. De politiewoordvoerder zei dat hij het fijn zou vinden als ze er niet te veel aandacht zou schenken, omdat deze jongeren toch al zo in het hoekje zitten waar de klappen vallen. Hij had het niet over de Joden naar wie de stenen gegooid waren maar over de daders die de stenen gegooid hadden.’
Ayaan Hirsi Ali zei me enkele jaren geleden: ‘De gekleurde mens, de moslim, de immigrant is geen slachtoffer. Het zijn individuen, net als ik, op zoek naar een beter leven. Het is mijn verantwoordelijkheid
om ervoor te zorgen dat mijn leven beter wordt. Ik eis niets van
de overheid, behalve vrede en veiligheid.
De socialistische wereldvisie is anders. Mensen die niet blank en christelijk zijn of niet delen in de ideeën van de christelijke beschaving zijn slachtoffers.’
Joden
Er zijn ook zwaar getroffen mensen die het slachtofferschap heel anders beleven. Na de Tweede Wereldoorlog waren er vele werkelijke slachtoffers. Daaronder Joden die vernietigingskampen
overleefd hadden en de dood, door vergassing of uitputting in de ogen hadden gezien. Veel Joden werden ook op verschillende manieren zwaar gediscrimineerd in de naoorlogse Europese
maatschappijen. Zij riepen echter niet op tot moord op medeburgers, laat staan dat ze tot moordacties overgingen.
Velen wilden geen ‘slachtoffer’ zijn, maar noemden zich ‘overlevenden.’
Zij die de leus ‘moslims zijn slachtoffers’ propageren, alsmede moslims met zelfmedelijden, kunnen heel wat leren over waardigheid en over de zelfredzaamheid van vele Holocaustslachtoffers.
Dan zouden ze ook een realistischer wereldbeeld krijgen.
3 april 2012